ครั้งแรกที่เรามองกระจก
เราเห็นสภาพตัวเองแย่มากๆ
เรารู้สึกท้อ เหนื่อย สิ้นหวัง
ทั้งเรื่องค่ารักษาพยาบาล
ทั้งเรื่องการดูแลตัวเองและเรื่องต่างๆ
ถึงแม้ว่าเราจะลำบาก
แต่เราก็ไม่เคยคิดจะพึ่งใคร
ไม่อยากกวนที่บ้าน
เรายังไปทำงานตามปกติ
ทั้งๆ ที่บางทีร่างกายไม่อำนวย
หน้าที่การงานก็ยังไม่มั่นคง
เพราะเพิ่งเริ่มงานได้ไม่นาน
เรื่องเงินจึงกลายเป็นเรื่องใหญ่
รองลงมาจากอาการป่วย
ตอนนั้นเราท้อมากก
ร้องไห้จนเหนื่อย
แล้วก็มองหน้าตัวเองอยู่หน้ากระจก
เห็นภาพตัวเองนั่งสะอื้น
แล้วเราก็ถอนหายใจแรงๆ
มันเลยรู้สึกถึงลมหายใจของตัวเอง
ทำให้เรามีสติคิดได้ว่า
เออ เรายังมีชีวิตอยู่นี่นา
ฉันยังไม่ตายนะ